Drogi przyjacielu!
Wiem, że od mojego ostatniego listu minęło dość sporo czasu, bo przecież całe siedem lat to całkiem spora liczba. Wiem również doskonale to, że pewnie jesteś wściekły, bo przecież najlepsi przyjaciele nie powinni tak milknąć bez słowa. Tyle, że ja byłam bardzo zajęty. W tym momencie dosłownie widzę ten Twój uśmieszek, który zawsze widnieje na Twojej twarzy kiedy próbujesz wyśmiać moje słowa i pokazać, że nie wierzysz w ani jedno z nich. Tyle, że tym razem ja nie kłamię.
Pamiętasz jak zawsze kiedy byliśmy mali i mamy wciskały nas w smokingi, żebyśmy dobrze się prezentowali na rodzinnych spotkaniach, powtarzaliśmy, że kiedyś, kiedy będziemy dorośli będziemy wyprawiać bankiety na, które można będzie zakładać co tylko się będzie chciało pod warunkiem, że nie będzie to smoking? Wyobrażałem sobie wtedy siebie w swoich ulubionych sztruksach i czerwonej koszulce, której nigdy nie chciałem Ci pożyczyć i ulubionych adidasach. Nie mogłem się doczekać kiedy wreszcie będę mógł nosić to, co mi się podoba zawsze i wszędzie. Niestety zarówno to jak i wszelkie moje, a raczej nasze marzenia z dzieciństwa legły w gruzach. Mój smoking zamienił się na fartuch.
Teraz pewnie otworzyłeś szeroko oczy i wlepiasz wzrok w kartkę z szeroko otwartymi ustami. Zadziwiające jest to, że pomimo, że nie widzieliśmy się okrągłe dziesięć lat ja pamiętam mimikę twojej twarzy niemalże idealnie. Nie chcąc Cię jednak trzymać dłużej w niepewności przejdę do sedna sprawy. Pewnie pamiętasz doskonale moich rodziców? Zrzędliwą mamę, która jedynie dbała o nazwisko i to jaki kolor jest w modzie i ojca, który zwykle nie miał czasu by pobawić się z nami nowymi magicznymi zabawkami i w zamian za to kupował nam nowe? Otóż jakieś parę lat temu rozwiedli się i po burzliwych kłótniach podzielili majątek na pół. Stanąłem wtedy przed wyborem. Mam czy Tata? Niestety opcji, która pozwalałaby mi na pozostanie z obojgiem w zgodzie nie było. Po kilku nieprzespanych nocach w końcu uściskałem rodzicielkę i zostałem z ojcem. Nawet nie wiesz jak bardzo żałuję tej decyzji.
Po mamie mój ojciec miał wiele kobiet. Wiesz świeżo po rozwodzie, brunet po czterdziestce, który wygląda całkiem dobrze jak na swój wiek z sporą sumą na koncie przyciągał do siebie całe tłumy rozchichotanych blondynek. Tyle, że mój ojciec po tylu latach spędzonych z kobietą, która nawet go nie zauważała zapragnął miłości. I znalazł ją. Kobieta imieniem Rosie zawróciła mu w głowie i teraz może się poszczycić tym, że ma takie samo nazwisko jak ja. Na początku było dobrze. Nic się tak właściwie nie zmieniło. Ja nadal byłem zatrudniony w firmie rodziców, a raczej tylko na papierze bo nigdy mnie tam nie było. Nadal zwiedzałem świat, żyłem chwilą, wyrywałem co się dało i nie martwiłem się jutrem. Niestety kobieta okazała się niezłym ziółkiem. Wmówiła mojemu tacie, że jeśli dalej tak będę robił to nic w życiu nie osiągnę i będę w końcu nieszczęśliwy. I tak właśnie postawili mi ultimatum. Albo pójdę na studia uzdrowicielskie albo odcinają mi kran ze złotem. Wybór był dość prosty czyż nie? Jestem przekonany o tym, że zrobiłbyś dokładnie tak samo. I choć moje wyniki z owutemów nie były takie jak być powinny kilka dobrych znajomości i worek pieniędzy pozwoliły mi dostać się na staż do Munga.
Zapach szpitalny tak samo jak w dzieciństwie przyprawia mnie o mdłości, a dając komuś leki myślę sobie o tym, że pewnie ja sam wrzuciłbym je pod łóżko. Stroniąc od wszelkich ksiąg udawałem, że jestem najlepszy w swoim fachu, aż do nocy, która wydarzyła się dwudziestego piątego sierpnia w ubiegłym roku. Zostałem na nocny dyżur i odesłałem mojego towarzysza do domu, twierdząc, że ze wszystkim dam sobie świetnie radę. W końcu tak utalentowany uzdrowiciel jak ja jest zdolny zdołać wszelkim problemom czyż nie? Niestety jak się okazało rzeczywistość nie wyglądała tak pięknie jak ją sobie zaplanowałem. Dziesięcioletnia dziewczynka, która została przywieziona przez rodziców zmarła na moich rękach, ponieważ ja nie wiedziałem jakie antidotum jej podać. Od tamtego czasu jej twarz prześladuje mnie co noc, a jej usta wypowiadają tylko jedno słowo - ,,MORDERCA.'' Od tamtego czasu nigdy nie rozstaje się z książkami, artykułami i wszystkim innym co może mi w przyszłości pomóc ocalić czyjeś życie. Zmieniłem się. Tak bardzo zmieniłem się od tamtej chwili. Nie jestem już wolnym duchem, beztrosko żyjącym człowiekiem, który nie martwi się jutrem. Zrozumiałem, że teraz ciąży na mnie wielka odpowiedzialność. Trzymam w rękach ludzkie życie. Stałem się odpowiedzialny, obowiązkowy, pilny, opanowany i spokojny. Czy to nie te cechy, których zawsze mi brakowało? Sęk w tym, że teraz mimo, że jestem oczytany i mam wiedzę większą niż połowa pracowników tutaj zwykle stoję z boku. Pozwalam innym uzdrowicielom działać, a sam siedzę na czwartym piętrze i podaję innym eliksiry i służę słowem i ramieniem kiedy budzą się z koszmarów. Pacjenci stali się moją rodziną, a Mung domem. Niestety żona mojego ojca nie miała racji. Nie jestem szczęśliwym człowiekiem. Moje szczęście zostało na wakacjach i nie chce do mnie za nic w świecie wrócić. Mam wrażenie, że nie znam siebie. Nie poznaje siebie. I choć patrząc w lustro nadal widzę wysokiego blondyna z niebieskimi oczami i przebłyskami zieleni i z uśmiechem, jego twarz wygląda zupełnie inaczej. Teraz widać na niej zmęczenie i wieczną troskę. Pewnie gdybyś zobaczył mnie w pracy pokręciłbyś głową i stwierdził, że mnie nie poznajesz. Tyle, że to nadal ja. 27- letni Matthiew Foster, uzdrowiciel pracujący na czwartym piętrze dla, którego pacjenci stali się rodziną.
Doskonale wiem o co byś zapytał gdybyś tylko mógł. Zrobiłbyś tą swoją łobuzerską minę i zapytał co z kobietami i mężczyznami w moim życiu, bo fakt, że jestem biseksualny nigdy nie był dla Ciebie tajemnicą. Odpowiedź jest prosta - nic. Znudziło mnie uganianie się za nimi i przygody na tydzień lub dwa. Nie potrzebuje ludzi, nie potrzebuje pieniędzy, nie potrzebuje nic. Żyję tylko po to by płacić za błędy młodości i odkupić morderstwo tamtej dziewczynki.
A ostatnia informacja jest dość szokująca, dlatego lepiej usiądź wygodnie. Ziściły się nasze najgorsze młodzieńcze obawy. Wpadłem. Tak, mam dziecko. Tyle, że ja teraz cieszę się jak głupi. Malutki Tommy stał się całym moim światem, a jego matką jest piegowata jędza Christine, która była moją dziewczyną w ostatniej klasie. Wygląda niczym ja tyle, że jest troszkę mniejszy i ma trzy latka. Mam nadzieje, że kiedyś będzie miał okazję spotkać swojego ojca chrzestnego, którym zostałeś Ty choć nie do końca świadomie.
Wciąż nazywający się Twoim przyjecielem
Matthiew Foster
[ wiem, że informacji zawartych w karcie mogłoby być więcej ALE spokojnie, o wszystkim czego tam nie ma, dowiedzieć się będzie można z wątków. Watki średnie, długie, krótkie, wszelkie. Wyznaję zasadę jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie chociaż zwykle ja daję troszkę więcej jeśli chodzi o długość. Jestem skłonna by zaczynać czy wymyślać relację, ale miło jest jeśli ktoś nie przychodzi do mnie z pustymi łapkami :) Ogólnie to ani ja ani Matti nie gryziemy także zapraszam do wątkowania :) Wiem, że wizerunek Jessiego to mało ambitne rozwiązanie ale nie mogłam odmówić takiej jednej pani, która wyraźnie chciała by jego twarzyczka widniała w mojej karcie.]
Stań w tym pomieszczeniu. Połóż się na łóżku. A teraz wyobraź sobie, że pierwszą rzeczą jaką widzisz jest biały sufit. W twojej głowie nie ma zupełnie nic, tylko ten wkurwiający, biały sufit od którego bolą cię oczy. Nie pamiętasz swojego imienia, nazwiska ani w ogóle nic ze swojego życia. Totalna pusta, kompletnie czarna dziura. A w twojej głowie siedzi jedynie wkurwiający, biały sufit. Następne, co widzisz to twarze. Na początku rozmyte, później nieco bardziej ostre. Nie znasz tych ludzi. Nie kojarzysz ich rys twarzy, nie masz pojęcia kim są. Są dla ciebie kompletnie obcy, a na twarzy wymalowaną mają troskę i zdenerwowanie. Dezorientacja. Następne co do ciebie przychodzi, to ból. Ale nie taki, jak po złamianiu paznokcia, czy zwykłemu draśnięciu. Ból całego ciała, jakby przejechał cię autobus pełen kulturystów. Krzyk. Panika. Wierzganie obolałym ciałem. Czarny obraz, urwana taśma.
Po raz kolejny spoglądasz w lustro, nie mogąc uwierzyć, że tak wyglądasz. Z jednej strony, w ogóle ci to nie przeszkadza i czujesz się naturalnie, z drugiej... czujesz się, jakby to ciało nie było twoje. Czujesz się obcy, nieswoi. Masz wrażenie, że te wszystkie tatuaże, które zostały stworzone na twojej skórze coś znaczą. Masz wrażenie, że te wszystkie kolczyki były czegoś symbolem, ale nie potrafisz zgadnąć czego. Wydaje ci się, że te niebieskie ślepia błyszczą zadziornie, próbując ci przekazać, kim jesteś naprawdę. Czupryna układa jak się układa, bo dokładnie taka była przed tym wszystkim... Czasem stoisz przed lustrem bez podkoszulka, wodząc palcami po bliznach, które masz. Zastanawiasz się, kto je zrobił i czym tak bardzo zawiniłeś, żeby sobie na nie zasłużyć. Idąc przez korytarz i kulejąc na jedną nogę, masz ochotę spotkać tą osobę co ci to zrobiła i zabić własnymi rękoma. Zrobił z ciebie kalekę.
